روانشناسان عموماً از یک یا چند نظریه روان درمانی استفاده می‌کنند.

نظریه روان درمانی به عنوان یک نقشه راه برای روانشناسان عمل می‌کند: آنها را در فرآیند درک مراجع و مشکلات آنها و ایجاد راه حل‌ها راهنمایی می‌کند. درمان یک سیستم درمانی گسترده با شاخه های بسیار گسترده است. در این زمینه، درمان به استفاده از روش‌ها و سیستم‌های روان‌شناختی برای درمان افراد مبتلا به افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات روانی اشاره دارد. انواع مختلفی از درمان در روانشناسی وجود دارد. در اینجا ما تعدادی از رایج ترین انواع را پوشش می دهیم. رویکردهای روان درمانی به پنج دسته کلی تقسیم می‌شوند:

5 نوع درمان در روانشناسی

1. درمان شناختی رفتاری (CBT)

درمان شناختی رفتاری یا CBT اغلب برای کمک به افرادی که با افکار منفی دست و پنجه نرم می‌کنند یا به دنبال ترک عادت هستند، استفاده می شود. در شیوه‌های CBT، روان‌شناس باید الگوهای تفکر بیمار را مطالعه کند و منشأ این الگوها را درک کند. پس از شناسایی، متخصصان می‌توانند برای مبارزه با الگوهای فکری که باعث آسیب عاطفی می‌شوند، تلاش کنند و بر ایجاد مکانیسم‌های مقابله‌ای تمرکز کنند که به بیماران کمک می‌کند در درازمدت با مشکلاتی که پیش می‌آیند، مقابله کنند.

یک روانشناس (Ph.D. یا Psy.D.)، یک مددکار اجتماعی بالینی دارای مجوز (MSW)، یا یک مشاور حرفه ای دارای مجوز (M.A.، M.S.، یا Ph.D.) آموزش دیده در CBT می‌تواند به درستی بیمارانی را که به این نیاز دارند درمان کند.

2. درمان روان پویشی

این نوع درمان بر خودآگاهی و خودآزمایی متمرکز است. در این عمل، روانشناسان بیماران را به سمت شناسایی علت اصلی هر گونه رنج یا روابط مشکل دار راهنمایی می‌کنند.

بسیاری از بخش‌های درمان روان پویشی از اصول روانکاوی تکامل یافته و می‌تواند برای طیف وسیعی از اختلالات روان‌شناختی به کار رود. روانشناسانی که درمان روان پویشی را انجام می دهند به بیماران کمک می‌کنند تا یک حس عملی و مثبت از خود شکل دهند.

درمان روان پویشی می‌تواند توسط یک مددکار اجتماعی بالینی دارای مجوز، یک روانشناس، یا یک مشاور حرفه ای دارای مجوز که آموزش یا تجربه ای در درمان روان پویشی دارد، انجام شود.

این رویکرد بر تغییر رفتارها، احساسات و افکار مشکل ساز با کشف معانی و انگیزه های ناخودآگاه آن‌ها تمرکز دارد. درمان‌های روانکاوی با مشارکت کاری نزدیک بین درمانگر و بیمار مشخص می‌شود. بیماران با کاوش در تعاملات خود در رابطه درمانی در مورد خود می‌آموزند.

ایوان پاولوف با کشف شرطی سازی کلاسیک یا یادگیری تداعی سهم مهمی در رفتار درمانی داشت. برای مثال، سگ‌های معروف پاولوف با شنیدن زنگ شام خود شروع به آب‌ریزش کردند، زیرا صدا را با غذا مرتبط می‌کردند. «حساس‌زدایی» نوعی شرطی‌سازی کلاسیک در عمل است:

یک درمانگر ممکن است از طریق قرار گرفتن مکرر در معرض هر چیزی که هست به بیمار مبتلا به فوبیا کمک کند. یکی دیگر از متفکران مهم E.L. ثورندایک، که “شرطی شدن عامل” را کشف کرد. این نوع یادگیری برای شکل دادن به رفتار افراد بر پاداش‌ها و تنبیه‌ها متکی است. از زمان ظهور رفتار درمانی در دهه 1950، تغییرات مختلفی ایجاد شده است. یکی از انواع آن، درمان شناختی-رفتاری است که هم بر افکار و هم بر رفتارها تمرکز دارد. درمان شناختی یا شناخت درمانی بر آنچه مردم فکر می‌کنند به جای آنچه انجام می‌دهند، تأکید می‌کند.

درمانگران شناختی معتقدند که این تفکر ناکارآمد است که منجر به احساسات یا رفتارهای ناکارآمد می شود. با تغییر افکار خود، افراد می‌توانند احساس و کاری را که انجام می‌دهند تغییر دهند. چهره های اصلی در شناخت درمانی عبارتند از آلبرت الیس و آرون بک.

3. درمان انسانگرایانه

درمان انسان گرایانه بر بررسی جهان بینی بیمار و چگونگی تأثیر آن بر انتخاب های روزمره آنها تمرکز دارد. این به کشف خود واقعی شخص، پردازش انتقاد دیگران و درک پذیرش خود می پردازد.

این نوع درمان اندکی با سایرین متفاوت است زیرا درمان انسان گرایانه بر ویژگی های زندگی روزمره فرد تمرکز دارد.

کار درمانگران انسان گرا کمک به بیماران برای به دست آوردن پذیرش شخصی، تعیین آنچه می خواهند در زندگی به دست آورند، و یافتن روش هایی است که به آنها کمک می کند تا به آنجا برسند.

مشارکت در درمان انسان گرایانه به کمک یک روانشناس یا مددکار اجتماعی بالینی دارای مجوز با آموزش در درمان انسان گرایانه نیاز دارد تا شرکت کنندگان را در این فرآیند راهنمایی کند.

این رویکرد بر ظرفیت افراد برای انتخاب منطقی و توسعه حداکثری پتانسیل خود تأکید دارد. توجه و احترام به دیگران نیز موضوعات مهمی هستند.

فیلسوفان انسان گرا مانند ژان پل سارتر، مارتین بوبر و سورن کیرکگارد بر این نوع درمان تأثیر گذاشتند. درمان مشتری محور، ایده درمانگران را به عنوان مقاماتی بر تجربیات درونی مراجعان خود رد می‌کند. درعوض، درمانگران با تاکید بر نگرانی، مراقبت و علاقه به مراجع کمک می‌کنند تا تغییر کند.

4. درمان روانکاوی

درمان روانکاوی با درک ضمیر ناخودآگاه یا ناخودآگاه سروکار دارد. این نوع درمان ممکن است بهترین مناسب برای کسانی باشد که برای مدت طولانی تحت درمان قرار گرفته اند و می خواهند به عمق بیشتری بروند تا منشاء ناخودآگاه افکاری را که بر اعمال آنها تأثیر می گذارد درک کنند.

درمان روانکاوی اغلب برای بیماران مبتلا به اجبار، وسواس، یا فوبیا استفاده می شود. سپس درمانگر به بیماران خود کمک می کند تا ضمیر ناخودآگاه و ناخودآگاه را کشف کنند تا منشأ رفتارهای مخرب را بیابند و برای از بین بردن آنها تلاش کنند.

روانکاوان – احتمالاً روانپزشکان (M.D.)، روانشناسان، یا مشاوران حرفه ای دارای مجوز – که در تئوری و تکنیک روانکاوی آموزش دیده اند، برای نظارت بر فرآیند روانکاوی مناسب هستند.

5. درمان یکپارچه نگر

درمان کل نگر یک رویکرد یکپارچه نگر برای مشاوره مبتنی بر اصول روان سنتز است. به درک رابطه بین روح، ذهن و بدن یک فرد می پردازد و به این موضوع می پردازد که چگونه مسائل در یک جنبه از سبک زندگی یک فرد می تواند بر سایر زمینه ها تأثیر بگذارد.

پیگیری درمان یکپارچه و کل نگر به عنوان یک شغل، پزشکان را در معرض آگاهی بیشتر از خود و محیط قرار می دهد، که به نوبه خود، پذیرش بیشتر خود و مشتریان را ارتقا می دهد. درمانگران در این حرفه به علائم بیمار خود به عنوان پنجره ای به آگاهی آنها نگاه می کنند که می تواند منجر به آگاهی بالاتر فرد شود یا توجه را به آن جلب کند.

بسیاری از درمانگران خود را به یک رویکرد وابسته نمی‌کنند. در عوض، آنها عناصری را از رویکردهای مختلف ترکیب می‌کنند و درمان خود را بر اساس نیازهای هر مشتری تنظیم می‌کنند