راست راستی عاشق شده بودم خانم دکتر. هرکاری کردم نشد دلم براش پر میزد . دلم برای شوهرم و دو تا بچم می سوخت اما واقعا کنترلی روی دلم نداشتم . در مورد عشق هیچی نمیدونستم . برادر دوستم ، بردیا بود اسمش.می گفت که دارم کنار این مرد میسوزم . می گفت اگر خواهرم بودی نمی ذاشتم با این مرد بی احساس زندگی کنی . همه ی آرزوم این شده بود که فقط یک روز ،فقط یک روز با بردیا زندگی کنم ؛ بدون احساس مسئولیت مادری و همسری. مرتب عکس های عشق بازی زن و مردها رو را نگاه می‌کردم و خیال پردازی می‌کردم اما خیال‌های پررنگم و شیدایی هام خیلی بدجور متوقف شدن . چون شوهرم فهمید . وقتی پسر بزرگم ماجرای تلفنی حرف زدن‌هام رو بهش گفت ، شوهرم تعقیبم کرد و داستان رو فهمید. ازم پرسید که داستان چیه . منهم انگار از خدام باشه گفتم که بهتره جداشیم . عشق اول من چیزی نبود که بخوام ازش بگذرم.

بردیا اهل ازدواج نبود ؛ لااقل با من . شش ماه همخونه شدیم و بعد گفت که میخواد بره از ایران . باورم نمی شد گفتم منم ببر . من کاری بلد نیستم تو بری . گفت خدای تو هم بزرگه . یه طوری میشه دیگه!!!

گفت که قبلا هم بهم گفته بوده که طلاق نگیرم . راست می گفت . گفته بود . اما آنقدر هوس کورم کرده بود که نشنیده بودم . یعنی نخواسته بودم که بشنوم . بردیا رفت انگلیس . من موندم و دیو پوچی ؛ من موندم دیو تنهایی ؛ من موندم و دیو پشیمونی. حالا فهمیدم گرفتار یک عشق یکطرفه شده بودم و بدجوری باختنم.

تنهایی برام خیلی سخت بود. ضعیف شده بودم کاملاً عزت نفس خودم را از دست داده بودم.حتی تو ساده ترین موضوعات هم نمی تونستم تصمیم بگیرم . چند ماه برگشتم پیش مادر و برادرم . اما اونجا بدتر از همه جا بود. سربار بودم . دستم توی سفره برادرم نمی رفت . از خودم متنفر بودم . اونقدر ضعیف شده بودم که فقط و فقط می خواستم تنها نباشم. همین. تنهایی برام معنای مرگ می داد. بوی قبرستون. انگار وقتی حتی یه لحظه تنها میشدمهمه دنیا ، همه ی دیوار ها ، همه دریاها می شدن قاضی و من و محکوم می‌کردن که بی عقلم … که هوس بیچارم کرده… که من اصلاً بی لیاقت و بدم . تو همین وضعیت های فرار از تنهایی ، خودکشی کردم . گفتم شاید اگر خدا ببینه که خودکشی کردم دلش برام بسوزه و منو ببخشه فکر کنم همین هم شد. چون خودکشی نمایشی ام جواب نگرفت اما برادرم رفته بود به شوهرم التماس کرده بود که منو ببخشه . بخشید . به خاطر بچه هاش . ولی خوب اصلا هیچ حسی بهم نداشت . گفت که فقط با هم همخونه میشیم . همین . قبول کردم . فکر کردم حالا دیگه قدر خونه و زندگیم را فهمیدم . آنقدر به شوهرم محبت می کنم تا دوباره دوستم داشته باشه ، نفرت از عشق بردیا کار خودش رو کرده بود و فکر میکردم از هر چی عکس قلب و عشق تو دنیاست حالم به هم می خوره .

می خواستم جبران کنم . واقعا می خواستم . ولی نشد . میدونی چرا ؟ چون توان نداشتم . چون جونی برام نمونده بود . داغون بودم داغون . من خردادماهی ام . حالا میفهمم عشق برای یک متولد خرداد چقدر بی سرانجامه . رفتم روانپزشک قرص افسردگی شدید بهم داد. چند تا دوست قدیمی را پیدا کردم و سعی کردم وقتم رو با اونا پر کنم. فقط وقتی کنارشان بودم یکم حالم بهتر می‌شد . ولی باز… وقتی تنها می شدم ، جادوگر سیاه گذشته برمی گشت. تازگی ها فهمیدم دوستام هم دیگه دوست ندارن کنارم باشن . فهمیدم همه با هم میرن بیرون و تنها کسی که خبرش نمی‌کنن من هستم . یعنی میدونین اونا هم از بودن پیش من لذت نمی برن . درست مثل شوهرم ، درست مثل بچه هام ، درست مثل بردیا وقتی حتی بچه هام رقبتی بهم ندارن ، با وجودی که نمی دونن با پدرشون چیکار کردم ، دیگه از غریبه ها چه انتظاری میره ؟